effenaf schoon: 2010

dinsdag 19 oktober 2010

zaterdag 20 maart 2010

The Antlers

The Antlers twee keer verzengend in uitverkochte AB Club ****

De kwetsbaarheid en de kracht van zanger Peter Silberman roepen herinneringen op aan wijlen Jeff Buckley.
Popmuziek is vluchtig, hapklaar en gaat nergens over, zo luidt het cliché. Alvast voor The Antlers geldt dat niet: zaterdag in de AB Club maakten de New Yorkers indruk met twee concerten die qua diepgang, dubbelzinnigheid en intensiteit niet moesten onderdoen voor de betere roman. "Welcome to round two", glimlachte Peter Silberman voor hij aan zijn tweede uitverkochte optreden van de dag begon. Aan niets kon je trouwens horen dat The Antlers al een show achter de rug hadden: opener 'Kettering' maakte meteen duidelijk dat het een intense avond zou worden.The Antlers bouwden hun set volledig op rond Hospice, de cd waarmee ze in 2009 menig eindejaarslijstje haalden. Op die prachtplaat ben je de intieme getuige van de destructieve relatie tussen een man en een terminaal zieke vrouw. Silbermans teksten brengen het hele emotionele spectrum in beeld, van euforie tot depressie, terwijl de muziek die grillige cadans volgt en laveert tussen slaapliedjes en noise-uitbarstingen.Dansbare dodenmarsIn de AB kwamen die tegenstrijdige gevoelens het best tot uiting in 'Bear', dat gaat over abortus maar waarin de zanger evengoed oproept om een fles champagne te kraken voor zijn 21ste verjaardag. Die grimmige lyrics vertaalden zich muzikaal in een haast dansbare dodenmars die de weemoed van Beirut aan de euforie van Arcade Fire koppelde. Een ander hoogtepunt was 'Two', waarin de verzengende gitaarstormen à la Sonic Youth en Godspeed You! Black Emperor verzacht werden door Silbermans falsettozang, die Bon Iver en Antony Hegarty echode.De combinatie van kwetsbaarheid en kracht is trouwens wat The Antlers zo uniek maakt. Met hun songs verklanken ze grote emoties, en bij mindere goden ontaardt zoiets niet zelden in bombast. Gelukkig blijven deze heren altijd aan de juiste kant van de pathosgrens: groots, maar zonder overacting.Zo kregen ze het publiek in de AB muisstil met de hard-zachtdynamiek van 'Shiva' en 'Wake', waarin zanger Peter Silberman met zijn fragiele en tegelijk krachtige stem zowaar herinneringen opriep aan wijlen Jeff Buckley.Wie dacht dat de nuances van Hospice op het podium zouden sneuvelen, kreeg in de AB lik op stuk. Live klonken The Antlers wel een stuk potiger dan op plaat, maar de subtiliteit van hun veelgelaagde cd bleef met verve overeind. Wij wachten vol spanning op round three. (Pieter Coupé)

Bron: De Morgen, 8-3-2010

woensdag 17 maart 2010

ik hou van dutjes

Als ik in de namiddag een dutje doe, zet ik altijd eerst de tv op. Mijn favoriete programma's om overdag mee in slaap te vallen, zijn Villa Politica en natuurdocumentaires als 'Ongerept Australië'.
Binnen de vijf minuten kijken en luisteren naar een spreker in het halfrond ben ik al in dromenland. Ook de rustgevende stem in een natuurdocumentaire is zalig om mee in te slapen. En nu ik 's nachts af en toe mijn bed uit kom om de kleine Schel te entertainen, heb ik potverdikke een goei excuus om nog meer dutjes te doen.

I'm loving it!